فروش تابلو دکوراتیو 09121507825
دوران اولیه اسلامی تزیینات نمای خارجی بناها معمولا آجرکاری و گچبری بود. اوج این هنر در سدههای چهارم و پنجم ه.ق، بود. بهرهگیری از کاشی در آرایش بناها ابتدا در تلفیق با گچبری آغاز شد و به تدریج توسعه یافت و تکمیل گردید. قرار دادن قطعات کاشی در کنار قطعات گچبری به اشکال مختلف به ویژه طرحهای هندسی استادکاران را قادر ساخت که تحولی دیگر در توسعه کاشیکاری به عمل آورند. در اواخر سده ششم ه.ق، نوعی کاشیکاری یا تزیین دو رنگ به آرایههای معماری افزوده شد. این شیوه تزئین که ترکیبی از کاشی فیروزهای و آجر میباشد به تدریج از قرن ششم تا هشتم ه.ق، کامل شده است. بنا به ضرورتهای تزیین، نیاز به تراشیدن آجرها یا کاشیها به اجزای کوچکتر پیش آمد. این اجزای کوچکتر، بر حسب طرحهای تزیینی، در کنار هم چیده میشد. به تدریج طرحهای هندسی در این کار کنار گذاشته و طرحهایی مشتمل بر خطوط منحنی گاه بسیار ماهرانه به کار گرفته شد.

معرقکاری کاشی در دوره سلجوقیان یعنی در قرن ۴ هجری به سمت کمال رفت و بسیار متداول گردید. درقرن هشتم هجری هنرمندان معرقکار به مراتب از هنرمندان عهد سلجوقی جلو افتادند. دراین قرن موفق شدند اجزایی را که اشکال معرق از آنها تشکیل مییابد کوچکتر کنند و لطیفترین و زیباترین اشکال بنایی و هندسی را در مجموعهای از رنگهای زیبا براق که جز در هنر شرق خصوصا ایرانی دیده میشود نمایش دهند. مخصوصا ارزانی بیشتر موجب رواج بیشتر آن گردید. هنر معرقکاری در قرنهای ۹و ۱۰ هجری به روشهای شرقی خود رسید. در این دوره مراکز مهم معرقسازی در شهرهای اصفهان، یزد، هرات و سمرقند ایجاد گردید.اما در اصل باید گفت که مرکز اصلی این کار در دوران صفوی اردبیل بوده است. یکی از با قدمت ترین این آثار را می توان به مسجد کبود تبریز و مسجد شیخ لطف الله اصفهان (قرن یازدهم هجری قمری) و بعد آن به شیخ صفی اشاره کرد. که بعدها با تغییر پایتخت از اردبیل به اصفهان این هنر نیز همانند هنر های دستی دیگر به دستور شاه به اصفهان منتقل شدند، و شروع به ساخت بنا های تاریخی چون میدان امام کردند.





